کد مطلب:150344 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:250
دوران معاویه
مطرف بن مغیره بـن شعبه مـی گـویـد: با پـدرم به شام نزد معاویه رفتـم. پدرم هرگاه از پیش معاویه،می آمد، از او تمجید می كرد. یك شب ناراحت بازگشت، گفتم: چه شده؟ گفت: از نزد نا پاكتریـن افراد می آیـم. گفتم: چرا؟ گفت: امشب به معاویه گفتـم: اكنـون (بعد از صلح با امام حسـن(ع» پیر شدی و كار در دست تـوست، بر بنی هاشـم كه اقـوامت هستند سخت نگیر. او ناراحت شد و گفت: چه مـی گـویـی؟ ابـوبكر، عمر و عثمان مردند نامی از آنان باقی نماند; اما ایـن پسـر هاشـم (پیامبـر(ص» روزی پنج بار به نام او فـریاد (اذان) می زنند.
مسعودی مـی نـویسـد: كار اطاعت مردم از معاویه به جایـی رسید كه هنگام رفتـن به صفین، نماز جمعه را در روز چهارشنبه اقامه كرد. معاویه به عمروبـن عاص گفت: بامن بیعت كن. گفت: بردینم می ترسم; بیعت می كنـم به شرط آنكه از دنیایت بهره گیرم. معاویه حكومت مصر را به او داد.
معاویه سخنـان پیـامبـر را به تمسخـر گرفت
وقتـی وارد مدینه شد و چشمـش به «ابـوقتاده» افتاد، گفت: چرا شما جماعت انصار به دیدنـم نیامدید؟ ابـوقتاده جواب داد: وسیله سواری نداشتـم. معاویه با تمسخر پرسید: شتران آبكـش خـود را چه كردید؟ ابـوقتاده گفت: در روز بدر در جستجوی تو از دست دادیـم. پیامبر فرمـود: بعد از مـن افراد ناشایست بر ما مقدم مـی شـوند. معاویه: در آن هنگام به شما چه دستـور داد؟ ابـوقتـاده: دستـور داد صبـر كنیـم. معاویه: پـس صبـركنیـد تـا او را ببینیـد.
در زمـان معاویه، آزادگـان به شهادت رسیـدند
حجربـن عدی (شخصیت وفادار به علـی(ع)، و چندتـن دیگر، چـون به استاندار كـوفه اعتراض كردند، به شام احضار شـدنـد. در آنجا به آنان گفتند: علی(ع) را لعن كنید. آنان گفتنـد: «ان الصبر علـی حـرالسیف تاءیسـر علینا مماتـدعونا الیه»; گرمـی شمشیر بـر ما آسان تـر است از آنچه از مامـی خـواهیـد. آنگاه آنها را به شهادت رساندند.
ابن ابـی الحـدید مـی گـوید: زیادبـن ابیه دوستان علـی(ع) را زیر هرسنگ و كلـوخـی یافت، به قتل رسانـد، دست و پاها را قطع كرد و آنان را بـردار آویخت تـا جایـی كه حتـی یك نفـر معروف در عراق باقـی نمانـد. معاویه، برخلاف حكـم پیامبـر(ص) زیاد را به پـدرش ابـوسفیان ملحق كرد. در زمان او سب علی(ع) به صورت سنت در آمد. علامه امینـی مـی گـوید: «70 هزار منبر بر پا شـد كه سب علـی(ع) كنند.» مبـارزات امـام حسیـن(ع) بـا حكومت معاویه در آن شرایط كه كسـی جراءت اعتراض نداشت، امام در برابر ستمهای او به مبارزه برخاست. در این مقاله، سه گـواهی تاریخـی بر ایـن امر ارائه می دهیم.
مسعودی مـی نـویسـد: كار اطاعت مردم از معاویه به جایـی رسید كه هنگام رفتـن به صفین، نماز جمعه را در روز چهارشنبه اقامه كرد. معاویه به عمروبـن عاص گفت: بامن بیعت كن. گفت: بردینم می ترسم; بیعت می كنـم به شرط آنكه از دنیایت بهره گیرم. معاویه حكومت مصر را به او داد.
معاویه سخنـان پیـامبـر را به تمسخـر گرفت
وقتـی وارد مدینه شد و چشمـش به «ابـوقتاده» افتاد، گفت: چرا شما جماعت انصار به دیدنـم نیامدید؟ ابـوقتاده جواب داد: وسیله سواری نداشتـم. معاویه با تمسخر پرسید: شتران آبكـش خـود را چه كردید؟ ابـوقتاده گفت: در روز بدر در جستجوی تو از دست دادیـم. پیامبر فرمـود: بعد از مـن افراد ناشایست بر ما مقدم مـی شـوند. معاویه: در آن هنگام به شما چه دستـور داد؟ ابـوقتـاده: دستـور داد صبـر كنیـم. معاویه: پـس صبـركنیـد تـا او را ببینیـد.
در زمـان معاویه، آزادگـان به شهادت رسیـدند
حجربـن عدی (شخصیت وفادار به علـی(ع)، و چندتـن دیگر، چـون به استاندار كـوفه اعتراض كردند، به شام احضار شـدنـد. در آنجا به آنان گفتند: علی(ع) را لعن كنید. آنان گفتنـد: «ان الصبر علـی حـرالسیف تاءیسـر علینا مماتـدعونا الیه»; گرمـی شمشیر بـر ما آسان تـر است از آنچه از مامـی خـواهیـد. آنگاه آنها را به شهادت رساندند.
ابن ابـی الحـدید مـی گـوید: زیادبـن ابیه دوستان علـی(ع) را زیر هرسنگ و كلـوخـی یافت، به قتل رسانـد، دست و پاها را قطع كرد و آنان را بـردار آویخت تـا جایـی كه حتـی یك نفـر معروف در عراق باقـی نمانـد. معاویه، برخلاف حكـم پیامبـر(ص) زیاد را به پـدرش ابـوسفیان ملحق كرد. در زمان او سب علی(ع) به صورت سنت در آمد. علامه امینـی مـی گـوید: «70 هزار منبر بر پا شـد كه سب علـی(ع) كنند.» مبـارزات امـام حسیـن(ع) بـا حكومت معاویه در آن شرایط كه كسـی جراءت اعتراض نداشت، امام در برابر ستمهای او به مبارزه برخاست. در این مقاله، سه گـواهی تاریخـی بر ایـن امر ارائه می دهیم.